Wijnboek: De Achteruitrijvogel (1)

Wijnboek De Achteruitrijvogel - Belevenissen van een Nederlandse wijnboerin in Zuid-FrankrijkEen wijnboek over de belevenissen van een Nederlandse wijnboerin in Zuid-Frankrijk

In 1999 vertrok Marit Le Noble met haar vriend Ted en hun één-jarige baby Pien naar Zuid-Frankrijk. Ze kochten daar een klein kampeerterrein en vervolgens ontstond de droom om wijnboer(in) te worden en een eigen wijngaard te hebben. In haar boek De Achteruitrijvogel schrijft Marit Le Noble op een grappige en persoonlijke manier over haar belevenissen op de camping, op (en met) de wijngaard en het leven in Zuid-Frankrijk op Domaine Saint Paul le Marseillais in de Languedoc. Het wijndomein staat nu te koop (?).

Domaine Saint Paul le Marseillais

Domaine Saint Paul le Marseillais kent als wijndomein een geschiedenis die terug gaat tot 1831 én is altijd een wijndomein geweest. Langs het domein loopt een een oude Romeinse weg (117-118 v Chr.). Het dorpje Saint Paul le Marseillais, een echt Frans vissersplaatje, deed ten tijde van het Romeinse Rijk dienst als rustplaats.

Het domein is bijna 50 hectare groot, waarvan zo’n 20 hectare wordt gebruikt voor de wijnbouw. De wijngaard is aangeplant met de druivensoorten:
Carignan, Grenache Noir, Alicante, Syrah en Merlot voor rood en rosé en voor witte wijn: Terret Bourret, Picpoul, Chardonnay en Roussanne.\

wijnboek de achteruitrijvogelWijnboek De Achteruitrijvogel

Dit wijnboek is dus geschreven door Marit Le Noble, die op persoonlijke en humoristische het vallen en het opstaan van het leven in Frankrijk beschrijft. Het wijnboek werd in 2006 voor het eerst uitgegeven.

Wijnboek de Achteruitrijvogel

WAT ERAAN VOORAFGING
‘Tien jaar in Frankrijk. Een mijlpaal. Na zeven jaar vroeg ik me af of het de magere jaren of de vette jaren waren geweest. Nu weet ik, daar kom je pas achter als je de tweede zeven jaar hebt gehad. Pas dan kun je zeggen: Tja, de eerste zeven jaar waren toch de vette. Of andersom natuurlijk. Tien jaar en ik realiseer me: Ik blijf altijd een Nederlandse.’

Marit Le Noble aan het woord in haar wijnboek ‘De Achteruitrijvogel’:

“Mijn roots liggen in Nederland. Mijn gewoontes, mijn denkwijze, mijn humor, mijn directheid, mijn taal. In tegenstelling tot mijn dochters, die meer Frans en een beetje Nederlands zijn. Ik kan niet inschatten welke kant dat opgaat. Tien jaar roofbouw op mijn lichaam, want zo voelt het. Heel af en toe dat gedroomde roseetje onder de vijgenboom, net doen of je neus bloedt, terwijl je eigenlijk nog zoveel moet doen. Want de tijd vliegt – ook hier – en we willen en moeten zoveel. Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken. Nog steeds begin ik iedere morgen vol goede moed: wijnboerin, zakenvrouw, gastvrouw, hoofd beesten, kokkin en schilder. En ik wil nog sporten ook. Want alles moet. Krankzinnig eigenlijk.
Ik ben ook nog gewoon moeder. Die de kinderen naar school moet brengen, aan de sporttrainingen moet denken, enkele sokken in de wasmachine overhoudt en blijft uitleggen dat de gedragen kleding niet vanzelf naar de wasmand loopt. En je gebruikte mes net zo goed meteen in de vaatwasser kunt doen in plaats van erboven op het aanrecht leggen. En ja, ze mogen snoepen van de aardbeien. En nee, de verdroogde kroontjes van diezelfde aardbeien wil ik niet drie dagen later op de bank terugvinden.

s’Nachts word ik wel eens wakker en ga ik liggen malen over wat er nog moet gebeuren. Soms ga ik dan maar uit bed om bijvoorbeeld mijn e-mail bij te werken. Dan krijg ik opmerkingen van de mensen die ik mail; je moet de tijd van je computer even goed zetten, want die staat op vier uur ’s nachts als je me mailt.

Wijnboek De Achteruitrijvogel - Het avontuur in Frankrijk begintOp naar het avontuur

Marit Le Noble aan het woord in haar wijnboek ‘De Achteruitrijvogel’:

Tien jaar geleden vertrokken we naar Frankrijk. Weg van de sleur en de drukte: op naar het avontuur. We zouden een oud huis of boerderijtje kopen waar we een bed and breakfast zouden starten. Of, misschien nog wel beter, we gingen gȋtes verhuren. Daar gingen we van leven.

Baby Pien was zes weken oud toen we huizen gingen bekijken. Dat ging gemakkelijk: de borst geven in onze stuiterende, oncomfortabele Jeep op weggetjes vol gaten en kuilen naar leuk, authentiek huis in een verlaten vallei? ‘Pas de problème!’ Maar het is nooit meer goed gekomen met die borsten. Ik heb nog een foto dat ik met dat kleine baby’tje in de stal van ons eerste Franse huis sta. De stal die aan elkaar was geknoopt door pallets met strotouwtjes aan elkaar te binden. Dat wist ik toen gelukkig nog niet. En meer wisten we niet. Want: we gingen ervoor. En we kwamen er achter: het is allejezus hard werken, natuurlijk in vrijheid, maar zonder de garantie van dat salaris dat aan het eind van de maand wordt gestort. Je hebt eigenlijk geen idee waar je aan begint. ‘Nous sommes près d’Afrique’, we zitten vlak bij Afrika, zei onze buurman. En dat klopt. Want Europa een geheel? No way. En Frankrijk net als Nederland, alleen dan een stukje zuidelijker in Europa? Nee, het lijkt hier verdomd veel op een derdewereldland.

groen is groen - Wijnboek De AchteruitrijvogelGroen is groen

Marit Le Noble aan het woord in haar wijnboek ‘De Achteruitrijvogel’:

We hadden de mazzel dat ons eerste bedrijf heel goed liep. We kochten een huis van prachtige oude steentjes, met een pittoreske binnenplaats. Er waren twee gȋtes met een klein kampeerterrein voor vijfentwintig families. Een schitterend groene omgeving. Groen is regen, weten we nu! Ook in het zuiden van La Douce France. We zijn beiden geen kampeerders, maar we hebben werkelijk geen moment nagedacht over de aanschaf van een kampeerterrein. Of dat als een belemmering gezien. De twee gȋtes werden er vier, op een gedeelte van het kampeerterrein zetten we onze eigen ingerichte tenten neer. Caravans werden beetje bij beetje uitgefaseerd. We hadden binnen een jaar ons eigen publiek. Leuke mensen, gezellige mensen. Ik begon met koken, niet gehinderd door enige kennis van zaken. Gewoon een recept voor vier personen en dat dan zeven keer. Nou…, zo werkt het dus niet.

We begonnen met buitensportactiviteiten en paardrijlessen. Er waren sportinstructeurs en paardenmeisjes bij ons. De hormonen gierden over het domaine, want deze twee partijen hadden een hoge aantrekkingskracht op elkaar. Wat nogal eens stemmingswisselingen veroorzaakte. Het eerste jaar hadden we geen au pair voor dochter Pien, want ik had nog steeds het idee dat ik gewoon thuis was. Met Pien in de rugdrager stond ik soms voor dertig man te koken. Tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht door even een luier verschonen. Dat kon net. Ik begon een brocante winkeltje en we zetten allerlei wandelingen uit voor de gasten. Ergens tussen alle gasten, het koken en het terreinonderhoud door, werd onze tweede dochter Laurence, Loortje, geboren. We kozen een echte Franse naam voor haar, want Pien bleek ‘lul’ te betekenen. Zo’n fout wilden we geen tweede keer maken. Pien werd hier Josephine.”

Marit Le Noble - Auteur Wijnboek De AchteruitrijvogelTot zover Marit Le Noble.

Morgen lees je hier op Wijnbloggers nog een aantal van de belevenissen, die Marit Le Noble heeft meegemaakt en in haar wijnboek heeft beschreven.

Verder Lezen?

Wacht tot morgen op meer belevenissen van Marit of bestel dit wijnboek bij bol.com of via maritlenoble@gmail.com

Het RVU-programma Le Rêve ging op bezoek bij Marit Le Noble en vriend Ted op Domaine Saint Paul Le Marseillais. Deze uitzending vind je hier: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1148329

 

Nog geen reacties

Laat een reactie achter

Your email address will not be published.