Full contact sabrage

Full contact sabrage

Nog even over de nobele kunst van het sabreren. Het kan namelijk snel een stuk minder nobel worden. Doembeelden van bloedbaden, chronische hoofdpijn en afgesneden ledematen dringen zich op. Don’t try this at home dus. Tenzij je weet waar je mee bezig bent.

Mijn eerste zelfstandig geleide sabrage mocht ik houden tijdens de afsluitende proeve van bekwaamheid van de eerstejaars hotello’s in Maastricht. Het leek de leerlingen leuk om een sabrage te houden op de binnenplaats van het kasteel. Ik was omgeven door grote raampartijen. Verschrikt realiseerde ik me dat – als het mis ging – mijn WA-verzekering er waarschijnlijk niet tegenop gewassen was dat een kurk met 240 km per uur de sterkte van het glas zou testen. Ik besloot het toch te proberen…  De demo ging goed. Bij wijze van cadeau mochten vervolgens vijf ouders naar voren komen. Mijn cadeau bleek een gratis les in stressmanagement. Vier papa’s en één mama waren uitverkoren. De papa’s kwamen stuk voor stuk als ware toreadors op mij af. Met veel omhaal namen ze het sabel in ontvangst, lieten zich de bewondering van de menigte welgevallen, luisterden plichtmatig naar mijn geneuzel over gevaar en veilige slagrichting en behandelden de champagnefles als de stier die bedwongen moest worden. Met vuur in de ogen werden zij één met het sabel, sloegen de kurk met een prachtige curve en dankten triomfantelijk de menigte voor het applaus en de aandacht. Boys will be boys, dacht ik met een glimlach.

Not the mama!

Als laatste kwam de mama naar me toe. De angst in haar ogen was zichtbaar. Niet afgaan was het doel. Dan lichtjaren niks. Dan pas een goede sabrage uitvoeren. Op mijn vraag of ze echt wilde, knikte ze instemmend. Voor de zekerheid legde ik alles twee keer uit in de hoop dat de kracht in de herhaling zou zitten. Ik ging half opzij, half achter haar staan en telde af. Drie, twee, een. Ze sloeg van de zenuwen in de fles en de kurk maakte een vreemde carambole waarbij ik hinderlijk in de weg bleek te staan. Ik had mijn eerste schampschot te pakken en bovendien mijn eerste champagnehoofdpijn zonder ook maar een druppel te hebben gedronken. De Donald Duck pleister op mijn voorhoofd, gekregen van de hulptroepen, maakte gelukkig veel goed en vormde een geraffineerde touch bij mijn mantelpakje. Mijn ‘verwonding’ heb ik thuis in alle zieligheid nog een paar dagen weten uit te buiten. Sometimes girls will be boys…

Nog geen reacties

Laat een reactie achter

Your email address will not be published.