De classificatie van wijn wordt beschreven in wetten en regelgeving van landen afzondelijk. Dit om kwaliteit naar de consument te kunnen
garanderen. Ook is de classificatie belangrijk omdat de wijnen die onder een bepaalde classificatie hangen gebonden zijn aan regelgeving over bijvoorbeeld het vinificatieproces, de behandeling van de druivenstokken, het gebruiken van bestrijdingsmiddelen, druivenras, opbrengst per hectare en alcoholgehalte.

Maar een hogere kwalificatienorm is niet altijd een garantie voor een “betere” wijn, dit weet men pas nadat elk jaar de nieuwe oogst wordt beoordeeld door middel van een wijnbeoordelingssysteem.

In alle wijnlanden van de wereld zijn er wijnboeren/wijnmakers die van eenvoudige druiven uit eenvoudige wijngaarden toch goede wijn kunnen maken. Een “goed wijnjaar” is ook geen garantie voor een goede wijn. De wijnboer kan hier natuurlijk wel optimaal gebruik van maken. Goede wijnmakers echter, zijn ook in staat om in minder goede wijnjaren een acceptabele wijn te produceren. Omgekeerd zijn er beroemde wijngaarden of wijnhuizen die “teren” op hun naam van weleer, maar nu de kwaliteit niet meer kunnen waarmaken.

De verschillende wijnbouwlanden hebben allen hun eigen criteria in het maken en benoemen van een wijn.

Verschillende classificatiesystemen per land en regio

Frankrijk (Bordeaux of Bourgogne)

Italië

Spanje

Duitsland

Australië  (geen officieel classificatiesysteem)

Argentinië (geen officieel classificatiesysteem)

Chili  (geen officieel classificatiesysteem)

Oostenrijk (Prädikatswein, Qualitätswein, Tafelwein en Landwein)

Verenigde Staten (Geen klassering ten aanzien van kwaliteitswijnen)

Zuid Afrika (er zijn 6 wijnregio’s waarvan de wijnen de erkende titel “Wine of Origen” op het etiket mogen voeren).

Nieuw-Zeeland (alleen een beperkt aantal standaardregels waaraan wijnmakers zich moeten houden)