Het leven op een wijngaard in Spanje

spanje wijngaard fam persoon 2Familie Persoon naar een wijngaard in Spanje

Namen: Ruud ( 49), Jacqueline ( 44), Kim (16), Max (14), Lisanne (11) en Roy (11) Persoon
Wonen in Spanje sinds: juli 2007
Waar: El Molar, comarca Priorat, Tarragona, Catalunia, Spanje
Wijngaard: Terra Personas

Ruud, waarom zijn jullie geëmigreerd?

Familie Persoon - Wijngaard in Spanje
De familie Persoon

“Iedereen heeft wel eens dat gevoel; Is dit nu alles? Wij dus ook. Eens sta je op een kruispunt in het leven, dan mag je weer kiezen; Ga je naar rechts of links? Emigreren was altijd wel een wens van ons geweest. Dus in 2005 dachten we, als we het willen, moeten we het nu doen, anders komt er niets meer van. Wij besloten er voor te gaan en hebben voor Spanje gekozen. Redelijk dichtbij, beter klimaat, we kwamen er veel, en het leven is daar relaxter. En er worden mooie olijfolies en wijnen gemaakt in de Priorat regio; onze passie dus.”

En waarom juist naar Spanje?

“Wij zijn gaan wonen in het dorpje El Molar in de streek Priorat in Catalonië. Dit ligt ongeveer anderhalf uur rijden onder Barcelona, ongeveer 60 km landinwaarts vanaf de stad Tarragona. In dit mooie bergachtige gebied met veel naaldbomen en met de kleurrijke, maar tevens arme en kalkrijke gronden hebben we een klein huisje waar we in wonen. Om ons heen liggen de olijfbomen- en wijngaarden waar we met passie onze olijven en druiven verbouwen. Hiervan maken we olijfolie en wijn die we weer in Nederland verkopen. Absolute rust heerst er hier, geen buren, geen verkeersdrempels en geen stoplichten. De sterren vonkelen bij nacht met velen aan de hemel. We zijn hier sinds 2007.”

wijngaard el molarHoe hebben jullie jezelf voorbereid op jullie emigratie?

“Heel uitgebreid. We hebben er twee jaar voor uitgetrokken, voordat we werkelijk vertrokken. Tussen het moment van de beslissing om te gaan en het daadwerkelijke vertrek zijn we 15 keer in het gebied geweest, op zoek naar een geschikte locatie voor ons wijn- en olijfoliebedrijf. Vele mensen hebben we in de regio gesproken. Tot de directeur van de lokale school aan toe om de zaken goed voor te bereiden voor onze 4 kinderen. Dus we probeerden zo veel mogelijk te weten te komen van het gebied, waar we kwamen te zitten, en hebben veel tijd doorgebracht op internet op zoek naar nuttige informatie omtrent de emigratie. Ook hebben we contact gezocht met een boekhouder aan het prille begin van onze zoektocht.”

Wat viel er mee?

“Het weer natuurlijk! En niet te vergeten de kwaliteit van het leven. Het contact met de Catalanen, waar ik hulp en informatie van nodig had om het proces vlot te trekken in Spanje.”

En wat viel er tegen?

“Veel! Ja, van te voren kan je plannen wat je wilt, maar vaak liep het anders dan wat je van te voren bedacht had, en dan moet je het wel kunnen uitzingen.

Allereerst natuurlijk het wennen aan ‘Manaña’. Maar ook aan het feit dat de mensen als wij iets vroegen wel “ja” zeiden, maar het eigenlijk “nee” was. Onze jongste zoon had voordat wij naar Spanje vertrokken logopedie. Voor wij besloten in El Molar te gaan wonen ben ik speciaal een keer naar Spanje gegaan om nog eens naar de scholen in de buurt te gaan kijken. Daar heb ik over de logopedie van onze zoon verteld, en de directrice van de school vertelde dat er een logopediste op school was, dus dat dát geregeld kon worden. Toen de kinderen daar eenmaal op school zaten en ik vroeg of hij logopedie kon krijgen, werd me verteld dat het er wel was, maar niet voor hem, want hij had langer hulp nodig en dat was er niet. Op mijn vraag waar ik dan heen moest, was het antwoord dat ik dan naar Reus of Tarragona moest (60-65 km verderop).

De leraren waren super streng (onze oudste die op de lagere school in Nederland nog nooit had hoeven nablijven of zo) moest de eerste week op school in de tweede klas middelbare school in de hoek staan, omdat zij haar mentor niet begreep. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Met name door de problemen die we op ons af zagen komen met betrekking tot het onderwijs van onze jongste drie kinderen (waarvan we drie weken voor vertrek te horen kregen dat zij dyslectisch waren) hebben we besloten de kinderen toch hun school en opleiding in Nederland te laten volgen.”

Hablas espanol?Hoe is jullie Spaans?

“In de twee jaren van intensieve voorbereidingen zijn we naar de lokale openbare universiteit gegaan van ons dorp in Nederland. Daar twee jaargangen Spaans gevolgd. Jacqueline sprak al redelijk Spaans voor die tijd. Maar in Cataluña spreken ze Catalaans, een geheel andere taal dan het Castiliaans. In Barcelona is de voertaal veelal Castiliaans, maar hier op het platte land weigeren velen deze taal, en praten ze gewoon hun moedertaal Catalaans. Werkelijk niets van te verstaan.”

Zijn jullie geïntegreerd?

“Catalanen zijn aardige mensen, zeker ook hier in deze regio, maar je blijft altijd een buitenlander voor ze. Catalaans spreek ik niet zo goed, maar in het Castiliaans kan ik me redelijk verstaanbaar maken. Maar 100 % integreren, doe ik niet. Naar het plaatselijke festa mayor, waar ze met z’n allen in een grote feesttent zitten, dat zie ik toch niet zitten, maar dat heb ik in Nederland ook nooit opgezocht.”

nlWat missen jullie van Nederland?

“Ik combineer het beste van deze twee landen/culturen. In Nederland, waar mijn gezin nu woont, kom ik zo af en toe. En de meeste tijd verblijf ik toch in mijn thuisland Spanje. Zo af en toe reis ik dus heen en weer. Het zijn twee levens, niet met elkaar te vergelijken. In Spanje moet er hard gewerkt worden op het land. Maar het ritme is er vriendelijker. De mensen leven voor het leven, het weer, het eten, de tijd. En Nederland is toch ook echt zo gek niet. Daar kom je pas achter als je een langere tijd in het buitenland verblijft. In Nederland wordt er goed voor iedereen gezorgd vanuit de overheid, en al die luxe, en dat kan je van Spanje niet zeggen.”

Hebben jullie tips voor toekomstige emigranten die willen emigreren naar Spanje?

“Zorg voor een goed gevulde portemonnee, er wordt een flinke aanslag( tegenvallers) op je beurs gemaakt. Het leven is daar niet goedkoper. Schaam je er niet voor om je plannen terug te draaien en weer naar Nederland te vertrekken, en hou er rekening mee dat die kans groter dan 50 % is! Bereid je goed voor, zorg voor alternatieven plannen en zet die roze bril tijdig af.”

Zijn jullie verwachtingen uitgekomen?

“Nee. Dat is een kort antwoord op deze vraag dus. Jacqueline en de vier kinderen zijn na een half jaar weer teruggegaan naar Nederland. De kwaliteit van het onderwijs en begeleiding vielen bij ons in de regio flink tegen. Verder ben ik doorgegaan met de verwezenlijking van het plan. Een wijn en olijfbomengaard uit de Priorat te exploiteren en de wijnen en olijfolies wereldwijd te vermarkten.”

De oogst op de wijngaard van familie Persoon (syrah  – 2010)

1 Reactie

Laat een reactie achter

Your email address will not be published.