Gerard’s Wijnblog – Wijn door de ogen van de niet-kenner

Rode WijnZaterdagmorgen rond een uur of zes. Ik lig in mijn bed en hoor de geluiden van een trein. Daar tussendoor wat stemmen van mensen die met elkaar praten en zo af en toe de naam van een station doorgeven. “Deventer” zegt één van de stemmen en vervolgens “Achterhoek, of is het de Veluwe?”

Wat geërgerd draai ik me om, maar weet ook niet direct tot welke regio Deventer wel behoort. En direct daarna denk ik ”Oh ja, ik zou nog een gastblog voor “Wijnbloggers” schrijven.”

Dat is het vreemde aan mij, mijn gedachten kunnen zo van de hak op de tak springen. Zonder dat ik daar iets aan kan doen.

“Ja, dat gastblog over wijn voor mijn internet-vriend Ron. Wat moet ik daar nou toch mee? Ik weet werkelijk niets van wijn af. Niet meer dan de gewone man in de straat. Die ook weet dat er rode- en witte wijnen bestaan. Met soms wat uitzonderingen. Zoals Rosé of Vinho Verde. Waarschijnlijk zullen er vast nog meer kleurtjes zijn, die schieten me niet zo snel te binnen.

Of moet ik me toch wel een kenner noemen? Mijn eerste wijnervaring dateert namelijk al van 41 jaar geleden. Op grond daarvan ben ik zelfs al veteraan.” Ik lach in mezelf als ik de vorige zin nog eens teruglees. Leuk woord, iets voor de “Dikke van Dale”, “wijnveteraan – iemand die al flink aantal jaren wijn drinkt (m/v). Hoeft niet iedere dag te zijn, gezelligheidsdrinker.”

Rode Wijn drinken Italie“Die eerste ervaring met wijn, ik weet het nog goed. 18 jaar was ik en voor het eerst alleen op vakantie. Niet helemaal alleen, mijn één jaar oudere zus was ook mee. De reis ging naar Garda, per bus en duurde 10 dagen.

Snel had zich, al tijdens de bustocht, een groep gevormd die van wanten wist, vooral op het gebied van drinken. Bier, wijn, mixdrankjes, als er maar alcohol in zat. Dat ik de eerste avond in Garda al total-loss was door onervarenheid met dit ingrediënt hoeft niet iedereen te weten. Paar dagen hoofdpijn, desondanks ging het feesten door.

Nu was er in de buurt van Garda een mooie berg. En wat doen mensen als ze bergen zien? Juist, beklimmen. En wat neem je dan mee? Opnieuw juist, een doos Bardolino wijn. Niet al te duur, veel flessen voor nog veel meer lires.

De beklimming heen ging prima en bovenop de top, niet echt puntig maar meer een tafelmodel, kon de wijnproeverij beginnen. Glazen zullen we niet bij ons hebben gehad, waarschijnlijk zullen het bekertjes zijn geweest. Zouden we toch uit de fles hebben gedronken?

De wijn vloeide, zoals kenners dat zo mooi kunnen zeggen, rijkelijk. De smaak was voortreffelijk, dat weet ik me nog goed te herinneren. Niet al te zwaar, een lekkere doordrinker, met de geest van Italië erin. Dat klinkt voor de lezer wellicht wat raar, maar dat gevoel heb ik bij het drinken van wijn. In Italiaanse wijnen proef ik de vrolijkheid van dat volk, dat lichte en nonchalante. Net als dat ik in Spaanse wijn de zon terugproef en bij Franse wijn de smaak van….. Ja, Franse wijn.

lege flessen wijnDiep in de nacht waren alle flessen leeg en kon de afdaling beginnen. Geheel geruisloos verliep deze niet. Veel gelach, veel gepraat en tussendoor een kreet bij een onverwachte uitglijer. Gelukkig kwam iedereen heelhuids beneden. Dat we daar onmiddellijk terecht kwamen in een lichte aardbeving voegt niet zoveel toe aan het verhaal.

Dat was dus mijn eerste kennismaking met wijn. Er volgden er nog heel veel. Of u, als lezer, deze ooit te weten zult komen hangt af van de redactie van dit blog. In het ergste geval krijgt u dit blog niet eens onder ogen. Dan ben ik één van de weinigen die deze wonderlijke bespreking van een Bardolino wijn heeft gelezen.”

Nog geen reacties

Laat een reactie achter

Your email address will not be published.